George Mastras-Tranen over Kashmir

Grensgebied Pakistan - AfghanistanOveral was zon.Uren geleden had hij gebeden dat die zou opkomen. De bijtende nachtelijke kou had hem bijna de das omgedaan, en alleen adrenaline en angst hadden het bloed in zijn aderen in beweging gehouden. Maar nu hadden zelfs de permanente woestijnbewoners bescherming gezocht voor de dodelijke zonnestralen door zich onder het zand te verschuilen en in holen weg te kruipen, of spleten in opgewarmde rotsen binnen te glijden. Voor hem viel er nergens te schuilen. Hij was alleen in een woestenij die zich uitstrekte zo ver hij kon zien, tot aan de verdorde uitlopers van de Hindu Kush, die versluierd werden door de opstijgende warmte aan de horizon. Zijn benen waren loodzwaar, zijn keel voelde net zo uitgedroogd aan als de aarde onder zijn voeten, en zijn huid, allang beroofd van het vermogen te transpireren, schrijnde onder zijn gescheurde shalwar kamiz. Maar zijn geest was nooit eerder zo scherp geweest, en hij had nooit een dwingender gedachte gehad dan de gedachte die hem nu beheerste: zijn zoektocht naar beschutting was er een geworden naar een geschikte plaats om te sterven.Uiteindelijk kwam hij bij een groot rotsblok. Het was niet optimaal, maar een betere plek zou hij in dit dorre landschap niet kunnen vinden. Zich overgevend aan de hitte en aan een lot waarvan hij voelde dat hij het had verdiend, plofte hij in de zandoven neer. Hij legde zijn hoofd tegen de rots, zijn gezicht naar de folterende zon gekeerd. Hij kon haast voelen hoe de hete aarde het leven uit zijn lichaam schroeide. Tot hij niets meer voelde...